We weten dat onze katten emoties hebben. Hun biologie en gedrag zijn het levende bewijs dat deze bewering waar is. Het is gemakkelijk om te weten wanneer uw huisdier van streek is of tevreden is met zijn wereld. Ze laten het fysiek zien met hun houding, staartpositie en vocalisaties. Het is duidelijk wanneer een hond gelukkig is. Je kunt het op zijn gezicht lezen. Dat roept de vraag op, kunnen katten ook glimlachen? Het antwoord is ja, maar op een andere manier.
Emotionele intelligentie
De redenen waarom een kat deze uitdrukking kan maken, zijn gevarieerd, net als bij mensen. Onthoud dat katachtigen niet zo emotioneel volwassen zijn als mensen. Experts schatten dat honden op deze schaal ongeveer 2 ½ jaar oud zijn. Het is moeilijker om te meten bij katachtigen vanwege de verschillen in domesticatie en de interactie van mensen met katten.
Onze relatie met honden gaat tussen de 20.000 en 40.000 jaar terug. Het duurde niet lang voordat mensen zich realiseerden hoe waardevol hun hondengenoten konden zijn. Dat leidde tot selectief fokken door mensen om honden te fokken met specifieke doeleinden en een aangeboren gretigheid om te behagen. Met katten was het niet hetzelfde. Hun primaire taak was om van het ongedierte af te komen.
Veel mensen beschouwen trainbaarheid misschien als een maatstaf voor intelligentie. We leren onze katten geen trucs en commando's, dus we kunnen hun IQ of het vermogen om emoties te uiten niet op dezelfde manier meten. We moeten kijken naar biologie en evolutie voor antwoorden op de vraag of katten kunnen glimlachen.
Gedeeld DNA en soortgelijke emoties
We kunnen veronderstellen dat als mensen en katten een deel van hetzelfde DNA delen, dat hen zou kunnen toerusten om emoties op dezelfde manier te uiten. We hadden ongeveer 94 miljoen jaar geleden een gemeenschappelijke voorouder met katten, honden en knaagdieren. Katachtigen en hoektanden splitsten zich ongeveer 55 miljoen jaar geleden af van de lijn. Tegenwoordig delen katten ongeveer 90% van ons DNA. Interessant is dat het cijfer voor honden 84% is.
Uit onderzoek is gebleken dat katten een vergelijkbare hersenstructuur hebben als mensen. Dat geeft ons allebei de mogelijkheid om op dezelfde manier door onze werelden te navigeren. Onze huisdieren hebben een voorsprong op het gebied van zien en ruiken, maar we verplaatsen ons in verschillende mate met dezelfde vijf zintuigen. We moeten ook overwegen hoe communicatie in deze puzzel past.
Katten hebben een behoorlijk vocaal repertoire dat ze aanpassen aan hun leefomstandigheden. Onderzoek heeft aangetoond dat huisdieren anders praten dan hun wilde tegenhangers. Deze bevindingen suggereren een zekere mate van intelligentie en neuroplasticiteit of het vermogen van de hersenen om zichzelf te reorganiseren als reactie op prikkels. Onze huisdieren kunnen leren en langetermijnherinneringen vormen. Het volgende dat u moet overwegen, is de emotionele kant van de vraag.
Weten wanneer een kat gelukkig is
Het is geen mysterie om erachter te komen wanneer een kat blij of boos is. Ze gebruiken verschillende vormen van communicatie om hun emoties duidelijk te maken. Een tevreden kat houdt zijn staart rechtop, terwijl een huisdier dat van streek is, het uitblaast of er herhaaldelijk op slaat als waarschuwing. Dat vertelt ons dat onze katachtige metgezel gevoelens heeft en niet zal aarzelen om ze te uiten.
Zoogdieren produceren het hormoon oxytocine, het zogenaamde liefdeshormoon. Het is een factor in seksuele relaties, geboorte en sociale binding. Een overzicht van het onderzoek naar interacties tussen mens en dier suggereert dat deze bindingstijd de afgifte van de chemische stof bij mensen en hun huisdieren verhoogt. Daarom kunnen onze katten zich net als wij met hen hechten.
Vergelijkbare anatomie
We hebben vastgesteld dat er emoties bestaan die geluk kunnen overbrengen en voer kunnen bieden aan lachende katten. De volgende vraag die we moeten stellen is of katachtigen het fysieke vermogen hebben om te glimlachen. Dat houdt in dat we bepalen of hun anatomie vergelijkbaar is met die van ons om te zien of het überhaupt mogelijk is.
De structuur en waar de spieren die betrokken zijn bij het inbrengen in de gezichtsbeenderen verschillen bij katten. Ze kunnen de buccinator-spier gebruiken om te kauwen en te voeden zoals mensen. Mensen, primaten, katten en honden hebben een zygomaticus minor spier waarmee ze hun bovenlip kunnen optillen. De zogenaamde lachende spier is de zygomaticus major spier, die alle bezitten. De kat niet.
Het andere om in gedachten te houden is dat katachtigen verschillende signalen uitzenden wanneer ze deze spieren gebruiken. Het kan agressie betekenen als het laten zien van zijn tanden voor een gevecht. Het kan ook een rol spelen bij het paren wanneer katten hun Jacobson- of vomeronasale orgaan gebruiken om feromonen in de lucht te detecteren. Deze structuur zit op het gehemelte van de bek van het dier en vormt een aanvulling op de reukzin of reukzin.
De zygomaticus major spier is de structuur die ons in staat stelt om de bovenhoeken van onze mond in deze uitdrukking op te heffen. Je zou waarschijnlijk kunnen stellen dat honden op dezelfde manier evolueerden om meer op gelijke voet met hun baasjes te communiceren. Een glimlach beantwoorden kan hun band smeden en na verloop van tijd nog sterker worden. Dat maakt glimlachen een adaptieve eigenschap voor honden.
Het langzame knipperen
Al deze informatie betekent niet dat katten niet kunnen glimlachen. Alleen hebben ze een andere manier om het uit te drukken. We weten dat katten geluk en tevredenheid kunnen tonen. Katten zijn visuele dieren, want dat is het primaire zintuig dat ze gebruiken om te jagen. Hieruit volgt dat hun ogen ook van vitaal belang zijn bij communicatie. Hoewel ze niet glimlachen zoals wij met onze mond doen, gebruiken ze hun ogen om dezelfde emotie over te brengen.
Onderzoek van de universiteiten van Portsmouth en Sussex heeft aangetoond dat katten hun ogen samenknijpen en langzaam knipperen met een uitdrukking die lijkt op de menselijke glimlach. De huisdieren gebruiken deze actie om met hun eigenaren te communiceren en zullen erop reageren. De wetenschappers ontdekten ook dat katten meer geneigd waren naar een mens toe te lopen die hetzelfde gebaar maakte.
Het lijdt geen twijfel dat een glimlach op menselijk niveau een verwelkomende uitdrukking is. Het feit dat katten niet dezelfde anatomie hebben, betekent echter niet dat ze vergelijkbare emoties kunnen tonen. Ze gebruiken alleen hun meest ontwikkelde zintuig om de taak op zich te nemen. Het is vermeldenswaard dat direct oogcontact met een kat en mens een teken van genegenheid is.
Conclusie
Katten zijn expressieve dieren als je de tijd neemt om te leren hoe ze communiceren. Het is niet dat ze geen emoties tonen of dat ze ze niet kunnen voelen. Evolutie bracht ze gewoon op een ander pad dat een twinkeling in hun ogen veroorzaakte in plaats van een glimlach op hun gezicht. Het langzame knipperen is een meer intiem gebaar dat zoveel liefde toont als je erover nadenkt. Het is het bewijs dat katten ook een tedere kant hebben.
