Golden Retrievers behoren consequent tot de top vijf van meest populaire hondenrassen in de Verenigde Staten, volgens de jaarlijkse lijst die wordt gepubliceerd door de American Kennel Club (AKC). Ze zijn lief, gemakkelijk te trainen en over het algemeen geweldige huisdieren!
Helaas zijn ze ook vatbaar voor heupdysplasie, een aandoening die vooral voorkomt bij honden van grote rassen. Genetica speelt een belangrijke rol bij de ontwikkeling van heupdysplasie, maar ook voeding, lichaamsbeweging en hormoonspiegels tijdens de groei zijn belangrijke factoren.
Heupdysplasie leidt tot artritis in de aangedane heup(en) en kan de levenskwaliteit van een hond aanzienlijk beïnvloeden. Als gevolg hiervan nemen fokkers van honden van grote rassen (inclusief Golden Retrievers) vaak deel aan screeningprogramma's die tot doel hebben het aantal getroffen honden te verminderen.
Als u overweegt een Golden Retriever aan uw gezin toe te voegen, is het een goed idee om meer te weten te komen over heupdysplasie. Zoek fokkers die hun honden screenen op de aandoening en raadpleeg uw dierenarts voor advies over de ideale voeding en lichaamsbeweging voor uw opgroeiende puppy.
Wat is heupdysplasie?
De heup wordt gewoonlijk omschreven als een kogelgewricht:
- De "bal" verwijst naar de heupkop (bovenkant van het dijbeen)
- De “kom” verwijst naar het acetabulum (deel van het bekken)
In een normaal heupgewricht omhult het acetabulum de heupkop stevig, waardoor een soepele beweging mogelijk is.
Bij honden met heupdysplasie ontwikkelt het heupgewricht zich niet normaal. De heupkop is vaak afgeplat in plaats van rond en het acetabulum is ondieper dan zou moeten. Het resultaat is een slechte pasvorm en een slap (d.w.z. los) heupgewricht. In plaats van soepel te draaien in het acetabulum, stuitert de heupkop rond, waardoor het kraakbeen wordt beschadigd en uiteindelijk leidt tot artritis.
Wat zijn de tekenen van heupdysplasie?
De tekenen van heupdysplasie zijn zeer variabel. Ze kunnen variëren van een enigszins abnormale manier van lopen tot aanzienlijke kreupelheid (hinken) en pijn. Als u een van deze symptomen bij uw hond opmerkt, maak dan een afspraak met uw dierenarts:
- Konijnhoppen (d.w.z. de achterpoten naar elkaar toe bewegen)
- Mank lopen (soms of de hele tijd)
- Verminderde spiermassa in één of beide achterpoten
- Moeite met opstaan na zitten of liggen
- Onwil om trappen te lopen of op gladde oppervlakken te lopen
- Verminderde interesse in fysieke activiteit
Eigenaren zijn soms verbaasd als hun dierenarts hen vertelt dat hun hond pijn heeft. Mensen verwachten vaak dat een pijnlijke hond gaat janken of huilen, maar in feite komt dit niet vaak voor (zeker niet bij chronische pijn). Deze hand-out van de American Animal Hospital Association (AAHA) geeft een uitstekend overzicht van de vele verschillende (en vaak subtiele) manieren waarop honden ons laten zien dat ze pijn ervaren.
Wat zijn de oorzaken van heupdysplasie?
Er is geen enkele oorzaak van heupdysplasie bij honden. Integendeel, meerdere factoren dragen bij aan de ontwikkeling ervan, waaronder:
Genetica
Heupdysplasie is erfelijk bij honden, maar we begrijpen de betrokken genen niet volledig. Er is onderzoek gaande om specifieke genetische markers te identificeren die verband houden met de aandoening, wat hopelijk zal leiden tot de ontwikkeling van een op DNA gebaseerde test die kan screenen op heupdysplasie bij Golden Retrievers en andere rassen.
Momenteel is de enige manier om te screenen op heupdysplasie bij fokhonden het maken van heupröntgenfoto's (röntgenfoto's). In de Verenigde Staten beoordelen de Orthopaedic Foundation for Animals (OFA) en het University of Pennsylvania Hip Improvement Plan (PennHip) röntgenfoto's op basis van duidelijk gedefinieerde criteria. Een samenvatting van een onderzoek waarin de twee methoden worden vergeleken, vind je hier.
Voeding
Goede voeding bevordert de normale groei en ontwikkeling van alle puppy's, maar er zijn speciale overwegingen voor grote rassen. Vraag uw dierenarts om een geschikt dieet voor uw pup aan te bevelen en hoeveel u bij elke ma altijd moet voeren. Vrije toegang tot voedsel tijdens de groei wordt niet aanbevolen, omdat dit in verband kan worden gebracht met een verhoogd risico op heupdysplasie.
Oefening
Helaas zijn er momenteel geen vastgestelde trainingsprotocollen specifiek voor het verminderen van het risico op heupdysplasie. Een goede algemene richtlijn is echter om een opgroeiende puppy nooit te dwingen te bewegen. Puppy's moeten hun eigen activiteitsniveau kunnen bepalen en pauzes kunnen nemen als ze moe worden. Sommige experts raden ook af om puppy's op gladde vloeren te laten rondrennen.
Timing van sterilisatie of castratie
In het verleden werden veel honden in Noord-Amerika gesteriliseerd of gecastreerd voordat ze een jaar oud waren (vaak al als ze zes maanden oud waren). Recente studies hebben echter aangetoond dat dit het risico op bepaalde gezondheidsproblemen kan verhogen bij honden van grote rassen (d.w.z. honden die op volwassen leeftijd meer dan 20 kg wegen).
Met specifieke verwijzing naar Golden Retrievers, vonden twee studies uitgevoerd aan de University of California, Davis (gepubliceerd in 2013 en 2020) significant hogere percentages heupdysplasie bij reuen die vóór de leeftijd van 12 maanden werden gecastreerd, in vergelijking met intacte reuen reuen en degenen die na 12 maanden zijn gecastreerd.
De timing van sterilisatie lijkt minder belangrijk te zijn voor vrouwelijke Golden Retrievers, met betrekking tot hun risico op het ontwikkelen van heupdysplasie.
Hoe zorg ik voor een hond met heupdysplasie? 5 manieren om je pup te helpen
Het primaire doel bij de behandeling van een hond met heupdysplasie is ongemak te verlichten en een goede kwaliteit van leven te behouden. De aandoening kan op verschillende manieren worden behandeld:
1. Chirurgische behandeling
Er zijn vier chirurgische opties om heupdysplasie te behandelen.
Twee van de procedures richten zich op abnormale heuplaxiteit bij jonge honden en moeten worden uitgevoerd voordat artritis is ontstaan:
- Juvenile Pubic Symphysiodese (JPS)
- Dubbele of drievoudige bekkenosteotomie (DPO of TPO)
De andere twee procedures worden aanbevolen voor honden die al artritis hebben in hun aangedane heup(en):
- Totale heupprothese (THR)
- Ostectomie van de heupkop (FHO)
Gedetailleerde uitleg van deze procedures (en wanneer ze geïndiceerd zijn) is te vinden in het gedeelte 'Behandeling' van dit artikel door het American College of Veterinary Surgeons (ACVS).
2. Pijnbestrijding
Niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) worden vaak gebruikt om pijn te behandelen bij honden met artritis. De meeste worden goed verdragen en zijn veilig voor langdurig gebruik bij honden met een adequate lever- en nierfunctie. Indien nodig kunnen andere pijnstillers worden gebruikt, hetzij in combinatie met een NSAID of als alternatief.
3. Gewichtsbeheersing
Het is aangetoond dat het handhaven van een slank lichaamsgewicht de pijn bij honden met heupdysplasie vermindert en ook helpt bij de mobiliteit.
4. Fysiotherapie
Fysiotherapie en andere vormen van fysieke revalidatie worden vaak aanbevolen voor honden die herstellen van een heupdysplasieoperatie. Ze kunnen ook helpen om kracht en mobiliteit te behouden voor honden die geen chirurgische behandeling ondergaan.
5. Nutraceuticals en alternatieve therapieën
Er is een grote verscheidenheid aan supplementen en alternatieve behandelingen beschikbaar om artritis bij honden te helpen beheersen, die hier in detail worden beschreven.
Veelgestelde vragen
Hoe vaak komt heupdysplasie voor bij Golden Retrievers?
De exacte incidentie van heupdysplasie bij Golden Retrievers in de Verenigde Staten is onbekend. Een in 2005 gepubliceerde studie schatte dat 53-73% van de golden retrievers heupdysplasie zou kunnen hebben, maar deze schatting kan conservatief zijn.
Kan heupdysplasie worden voorkomen?
Helaas kunnen niet alle gevallen van heupdysplasie worden voorkomen. Het beste wat we kunnen doen is:
- Screen honden voorafgaand aan de fokkerij
- Zorg voor passende voeding en lichaamsbeweging voor opgroeiende puppy's van grote rassen
- Wacht tot een jaar of ouder om mannelijke Golden Retrievers te castreren
Hoe wordt heupdysplasie gediagnosticeerd?
Heupdysplasie wordt gediagnosticeerd door:
- Observatie van het looppatroon van de hond en manipulatie van hun heupen om te controleren op het Ortolani-teken (dat heuplaxiteit bevestigt); deze test moet worden uitgevoerd onder verdoving en alleen door een getrainde dierenarts
- Röntgenfoto's (röntgenfoto's) van de heupen, die ook onder verdoving (of zelfs anesthesie) moeten worden uitgevoerd om ongemak te voorkomen en een juiste positionering te garanderen
Conclusie
Een diagnose van heupdysplasie kan verwoestend zijn voor eigenaren en kan een aanzienlijke invloed hebben op de levenskwaliteit van een hond. Als u overweegt een Golden Retriever aan uw gezin toe te voegen, kies dan een fokker die op deze aandoening screent. Hoewel screening niet kan garanderen dat uw puppy geen heupdysplasie zal erven, is het een van de beste hulpmiddelen die we op dit moment hebben. Hopelijk komt er in de toekomst een genetische test beschikbaar om het aantal honden met deze aandoening te verminderen.
