Hoewel er veel mythen zijn rond het leven van dit nobele en loyale ras, is een van de meest duurzame legendes van de St. Bernard dat ze rondliepen met kleine vaten cognac om hun nek om slachtoffers van lawines te reanimeren. Maar droegen deze honden echt vaten om hun nek tijdens reddingsoperaties in de Zwitserse Alpen? Hoe romantisch dit idee ook is, het komt voort uit de verbeelding van een jonge schilder. In 1820 creëerde een 17-jarig wonderkind genaamd Edwin Landseer een schilderij genaamd "Alpine Mastiffs reanimeren een noodlijdende reiziger." Het beeldde een bewusteloos slachtoffer van een lawine af dat werd gereanimeerd door twee grote St. Bernards, een met een vat cognac om zijn nek. Landseer's inspiratiebron maakte van het brandewijnvat het blijvende symbool van de St. Bernard. Lees verder om alle details van deze fascinerende anekdote en de oorsprong van het grote, vriendelijke beest dat de Sint-Bernardus is te ontdekken.
Een korte blik op de oorsprong van de sint-bernardshond
De sint-bernard is een van de meest iconische hondenrassen ter wereld, maar hun ware oorsprong is een beetje wazig. De meeste historici geloven dat St. Bernards voor het eerst werden gefokt in de Grote St. Bernard Pass in de Zwitserse Alpen. Dit was een strategische handelsroute die het huidige Italië verbond met de rest van Europa. De pas werd ook gebruikt door pelgrims die op weg waren naar Rome. De St. Bernards die in dit gebied wonen, zijn waarschijnlijk gefokt uit herdershonden die groepen vergezelden die langs deze route reisden. De meest waarschijnlijke kandidaten voor deze herdershonden zijn de rassen Tibetaanse Mastiff en Molosser. Beide worden verondersteld te zijn gebruikt om de St. Bernard.
St. Bernards werden vaak gebruikt in de gebieden waar ze de monniken van het Grote St. Bernard Hospice in de Alpen konden helpen bij het redden van degenen die verdwaald of gewond raakten tijdens hun reis door het verraderlijke terrein. Ze stonden erom bekend veel mensen te redden van lawines, ijskoude beekjes en sneeuwval.
Maar volgens verschillende bronnen waren St. Bernards al lang voor de oudheid aanwezig in de Zwitserse regio. Inderdaad, de Germaanse stammen die daar woonden, gebruikten deze hondenreuzen blijkbaar als oorlogshonden toen ze het Romeinse rijk binnenvielen. Volgens de legende beefden zelfs de meest door de strijd geharde Romeinse legioenen van angst bij het zien van deze enorme vierpotige beesten.
Het fokken van St. Bernards begon dus waarschijnlijk ergens in de eerste twee eeuwen van de moderne tijd. Ze werden uiteindelijk erkend als een ras door de American Kennel Club in 1885, ingedeeld in de werkgroep. St. Bernards worden nog steeds gebruikt voor zoek- en reddingsoperaties vanwege hun omvang, kracht en intelligentie.
Waar komt de mythe van het brandewijnvat vandaan?
St. Bernards worden vaak geassocieerd met het dragen van een vat cognac om hun nek en het redden van slachtoffers uit lawines; de eau-de-vie zou worden gebruikt om de arme reizigers begraven onder de sneeuw "op te warmen". Dit is een mythe die al meer dan 200 jaar de ronde doet, maar hoe is het ooit begonnen?
Het is waar dat St. Bernards werden gebruikt bij reddingsoperaties in het steile en besneeuwde terrein van de Zwitserse Alpen. De monniken van het St. Bernard Hospice beweerden echter dat deze honden nooit een klein houten vat vol alcohol om hun nek droegen. Dit aanhoudende beeld in de popcultuur wordt in plaats daarvan toegeschreven aan het schilderij uit 1820 van de jonge Sir Edwin Landseer.
Landseer's "Alpine Mastiffs reanimeren een noodlijdende reiziger", was een bekend succes in 1820. Het enorme doek toont een bewusteloos slachtoffer van een lawine omringd door twee St. Bernards, een van hen blaft om hulp en de ander likt de hand van het slachtoffer. Aan een van de halsbanden van de hond hangt een vat, een grillig detail dat Landseer heeft gemaakt om iets aan zijn foto toe te voegen. Uit dit triviale detail ontstond de mythe van St. Bernards die vaten brandewijn om hun nek droegen. De echte St. Bernards die honderden levens hebben gered in de met sneeuw bedekte bergen van de Alpen, droegen geen eau-de-vie in vatkettingen, hoe charmant dit idee ook is.
Wat u moet weten voordat u een sint-bernardspuppy adopteert
De sint-bernard is een imposant ras dat een aanzienlijke investering van tijd, geld en energie vereist. Het is een langetermijnengagement, zorgen voor een Sint-Bernardpuppy. Je zult moeten zorgen voor lichaamsbeweging, training, goede voeding en voldoende aandacht.
Dit ras is geen hond voor iedereen. Ze zijn zeer energiek en kunnen destructief zijn als ze voor langere tijd alleen worden gelaten. Ze hebben ook constant toezicht nodig als ze buiten zijn en zijn geneigd om uit hun tuin te ontsnappen.
Je moet ook voorbereid zijn op intensieve verzorgingsbehoeften. De sint-bernard heeft een dikke dubbele vacht die regelmatig gekamd en geborsteld moet worden om klitten te voorkomen. Je zult hun nagels ook regelmatig moeten knippen om te voorkomen dat ze splijten of barsten.
Dus, als je geïnteresseerd bent in het adopteren van een sint-bernardpuppy, zorg er dan voor dat je alle aspecten van hun verzorging onderzoekt voordat je er een mee naar huis neemt. Als je inderdaad de tijd en middelen kunt vrijmaken om voor een van deze pups te zorgen, zullen ze je jarenlang trouw gezelschap en liefde bieden.
Laatste woorden
St. Bernard-reddingshonden worden vaak afgebeeld met kleine vaatjes om hun nek, vol hete cognac voor ijskoude bergbeklimmers.
Deze legende is meer fictie dan feit, met dat houten vat heeft bijgedragen aan het iconische schilderij van Sir Edwin Landseer dat de heldhaftige daden van deze dappere, zorgzame en liefhebbende honden belichtte.
