De Labradoodle is een ongelooflijk vriendelijk, intelligent en liefdevol hybride ras. Net als elk ander ras zijn ze echter vatbaar voor bepaalde gezondheidsproblemen.
Een Labradoodle is een kruising tussen een poedel en een labrador retriever, wat betekent dat deze hybride gezondheidsproblemen kan hebben die deze twee rassen treffen.
Voor het paren moeten poedels en labrador retrievers worden getest op heup- en elleboogdysplasie en problemen met progressieve retinale atrofie (PRA). Labradoodles kunnen ook last hebben van huid- en oorinfecties, epilepsie, de ziekte van Addison en de ziekte van von Willebrand.
De 7 veelvoorkomende gezondheidsproblemen van de Labradoodle
1. Heupdysplasie
Heupdysplasie is een aandoening die Labradoodles kunnen erven van Labradors1. Bij deze aandoening past de heupkop niet perfect in de holte, wat een abnormale ontwikkeling van het gewricht veroorzaakt.
Heupdysplasie is een aangeboren ziekte en de aangetaste honden kunnen vanaf het moment dat ze puppy's zijn last hebben van klinische symptomen van verschillende gradaties van ernst. Het leven van de aangetaste hond is soms zo ernstig beperkt dat ze nauwelijks kunnen lopen. Hoe dan ook, heupdysplasie bij honden gaat gepaard met aanzienlijke pijn en is meestal levenslang.
De klinische symptomen bij Labradoodles zijn:
- Verlies van stevige gewrichten
- Verlies van spiermassa in de achterbenen
- Degradatie van het gewricht (in een vergevorderd stadium)
- gewrichtszwakte
- Lage fysieke activiteit
- Moeite met staan
- Weigering om te rennen, springen of de trap/in de auto op te gaan
- Konijnenhoppen
- Vervormde stand van de achterbenen
- Meer ontwikkelde schouderspieren omdat de hond zijn voorpoten gebruikt om zijn gewicht te dragen
2. Elleboogdysplasie
Elleboogdysplasie is een aandoening die Labradoodles kunnen erven van Labradors, en het tast het humero-radio-ulnaire gewricht aan en ontwikkelt zich tot vroege invaliderende artrose.
Labradoodles met elleboogdysplasie vertonen de volgende klinische symptomen:
- Plotselinge kreupelheid van de aangedane ledemaat (als gevolg van vergevorderde degeneratieve gewrichtsaandoening)
- Intermitterende of aanhoudende kreupelheid van de voorpoten die verergert door inspanning
- Pijn bij het strekken of buigen van de elleboog
- Het aangedane ledemaat weghouden van het lichaam
- Vochtophoping in het gewricht
- Verminderd bewegingsbereik
De klinische verschijnselen treden op op de leeftijd van 4-6 maanden en zijn sporadisch. Niet alle honden zullen tekenen vertonen als ze jong zijn.
3. Progressieve retinale atrofie (PRA)
Labradoodles kunnen deze aandoening erven van zowel poedels als labradors. De aandoening bestaat uit progressieve degeneratie/atrofie van de visuele receptoren (fotoreceptoren), die worden weergegeven door twee soorten cellen:
- Kegels, die verantwoordelijk zijn voor het zicht overdag
- Rods, die verantwoordelijk zijn voor nacht- en schemerzicht
Bij PRA worden vooral de staafcellen aangetast, waardoor de hond eerst zijn nachtzicht verliest. Naarmate de ziekte voortschrijdt, raken ook de kegelcellen aangetast en zal uw hond geleidelijk het gezichtsvermogen volledig verliezen. De ziekte ontwikkelt zich gelijktijdig in beide ogen.
PRA wordt meestal pas in een vergevorderd stadium ontdekt omdat het onopgemerkt kan blijven; het is niet pijnlijk en veroorzaakt geen ontsteking van de ogen, tranen of andere klinische tekenen van oogziekten.
De meeste honden zullen wennen aan hun nieuwe staat van zijn, omdat de ziekte geleidelijk begint en veranderingen in hun gedrag misschien niet eens zichtbaar zijn.
In sommige gevallen kunt u uw hond opmerken:
- Omliggende objecten raken
- Zwijgend staren
- Trappen vermijden
- Onzekerheid hebben bij het op en neer gaan van de trap
- Donkere plaatsen vermijden
4. Ziekte van Addison
De ziekte van Addison, of hypoadrenocorticisme, is een tekort van de bijnier om corticosteroïde hormonen te produceren. Deze aandoening kan door Labradoodles worden geërfd van hun poedelouders.
De klinische symptomen bootsen verschillende ziekten na, omdat ze uiterst vaag en niet-specifiek zijn. Om deze reden is de ziekte van Addison vrij moeilijk te diagnosticeren. Deze aandoening wordt vaak per ongeluk ontdekt wanneer bloedonderzoek wordt uitgevoerd en de dierenarts een verstoring van de elektrolytenbalans vindt.
De meeste honden die aan de ziekte van Addison lijden, worden gediagnosticeerd na een Addison-crisis (bijniercrisis of acute bijnierinsufficiëntie); de honden kunnen zich niet aanpassen aan externe of interne stressfactoren en storten dan in shock in. Het kaliumgeh alte in het bloed stijgt boven de normale limiet, waardoor een abnormaal hartritme en een zeer trage hartslag ontstaan. De ziekte van Addison kan ook leiden tot ernstige hypoglykemie (lage bloedsuikerspiegel). Alleen de ACTH-stimulatietest kan de diagnose bevestigen.
Dat gezegd hebbende, aangetaste honden kunnen profiteren van een normale kwaliteit van leven als de ziekte vroeg wordt gediagnosticeerd en dienovereenkomstig wordt behandeld.
5. Huid- en oorinfecties
Huidinfecties
Huidinfecties bij Labradoodles kunnen vaak worden veroorzaakt door voedselallergieën.
Voedselallergie kan zich manifesteren door:
- Roodheid van de huid
- Overmatig krabben
- Secundaire huidinfecties
- Haaruitval
- Schubs en korsten op de huid
- Wonden
Een verandering in het dieet van uw hond helpt deze aandoening vaak te behandelen.
Oorontstekingen
Aangezien ze slappe oren hebben, zijn Labradoodles vatbaar voor het ontwikkelen van chronische oorontstekingen. Hun oren houden vocht vast, waardoor een gunstige omgeving ontstaat voor de ontwikkeling van micro-organismen.
Klinische tekenen van oorontsteking (otitis) bij Labradoodles zijn:
- Hoofd schudden
- Pasen aan het aangedane oor
- Overmatig krabben van het aangedane oor
- Juilen (vooral bij het krabben aan het aangedane oor)
- Gekleurde en stinkende afscheiding uit het aangedane oor
- Schurft en korstjes in de gehoorgang
Regelmatige reiniging van de oren van je Labradoodle (minstens één keer per week) kan oorontstekingen voorkomen.
6. Epilepsie
Epilepsie is een neurologische aandoening die meestal wordt geërfd van de ouders (voor Labradoodles, meestal de Labrador-ouder). Deze chronische ziekte veroorzaakt epileptische aanvallen, waarvan er vele zich manifesteren door convulsies. Helaas is het lastig om epileptische aanvallen te onderscheiden van andere convulsieve aanvallen die worden veroorzaakt door andere gezondheidsproblemen.
Deze aandoening kan worden geclassificeerd als:
- Structurele ziekte (wanneer een onderliggende oorzaak in de hersenen kan worden geïdentificeerd)
- Idiopathische ziekte (d.w.z. zonder specifieke oorzaak; in dit geval wordt rekening gehouden met genetische aanleg)
In de meeste gevallen moet epilepsie gedurende het hele leven van uw hond onder controle worden gehouden.
De klinische symptomen kunnen zijn:
- Schudden
- Verbergen
- Instorten
- Bewustzijnsverlies (bij gegeneraliseerde epileptische aanvallen; bij partiële epileptische aanvallen verliezen honden het bewustzijn niet)
- Stijve ledematen
7. Ziekte van Von Willebrand
De ziekte van Von Willebrand is de meest voorkomende erfelijke coagulopathie bij honden. Labradoodles erven deze aandoening van hun poedelouders.
Deze aandoening wordt gekenmerkt door terugkerende bloedingen en verlengde stollingstijden. Bij aangetaste honden worden de stollingsfactoren van von Willebrand (vandaar de naam van de aandoening) in kleinere aantallen gevonden dan normaal of kunnen ze in ernstige gevallen volledig afwezig zijn.
Er zijn drie soorten ziekte van von Willebrand: type I, type II en type III (de meest ernstige). Poedels worden vaak aangetast door type I, dus hun Labradoodle-nakomelingen kunnen de ziekte van von Willebrand type I erven.
Bij type I is de concentratie van circulerende von Willebrand-factoren detecteerbaar in het bloed, maar de waarden zijn lager dan normaal. Het is een milde vorm van de ziekte die vaak per ongeluk wordt ontdekt tijdens routinematige operaties. Wonden zullen meer bloeden dan normaal, maar verder kunnen aangetaste honden een normaal leven leiden.
Conclusie
Labradoodles zijn intelligente, loyale en liefhebbende honden die bepaalde ziektes van hun ouders kunnen erven. De meest voorkomende ziekten die deze hybriden kunnen erven zijn de ziekte van von Willebrand, de ziekte van Addison, progressieve retinale atrofie, epilepsie en heup- en elleboogdysplasie. Labradoodles zijn ook vatbaarder voor oorontstekingen omdat ze slappe oren hebben, wat een gunstige omgeving creëert voor bacteriën om te groeien. Ze kunnen last hebben van voedselallergieën, wat weer kan leiden tot huidinfecties door overmatig krabben. Het wordt aanbevolen om regelmatig routinecontroles te ondergaan om er zeker van te zijn dat uw Labradoodle gezond is of om bepaalde aandoeningen tijdig op te vangen.
