De mantisgarnaal, ook bekend als de Harelquin mantisgarnaal, of door zijn wetenschappelijke naam, Odontodactylus scyllarus, is nogal de kracht van de natuur. Dit is een van de grotere soorten garnalen ter wereld en kan tot 15 inch lang worden, met een gemiddelde lengte van ongeveer 7 inch. Ze zijn vrij groot en zien er eigenlijk uit als een mix tussen een bidsprinkhaan en een garnaal, voornamelijk vanwege hun langwerpige lichamen en aanhangsels die op bidsprinkhaanarmen lijken. Vandaag gaan we het hebben over Mantis Garnalen die glas breken, hoe en waarom het eigenlijk gebeurt.
De aanhangsels van een bidsprinkhaangarnaal worden niet gebruikt om te snijden en te pletten zoals een bidsprinkhaan. In plaats daarvan worden deze aanhangsels, dactyl-clubs genoemd, gebruikt om te slaan en te mishandelen. Ze gebruiken deze knotsachtige aanhangsels om schaaldieren in elkaar te slaan totdat hun schelpen breken, om zich te voeden met de zachte binnenkant. De dactylclubs van een bidsprinkhaankreeft kunnen accelereren met een snelheid van 50 mijl per uur en slaan met 160 pond kracht, wat inderdaad behoorlijk indrukwekkend is Andere kleinere zeedieren proberen meestal uit de buurt van deze dingen te blijven juist daarom.
Hoe Mantis-garnalen het vermogen hebben om door glas te breken
Mantis-garnalen staan erom bekend vingers aan te vallen en ze vaak te breken als ze een stevige aanval scoren. Maar dat is nog niet alles, want ze staan er ook om bekend dat ze dwars door aquariumglas breken. Dit is niet iets dat veel mensen verwachten, totdat ze net op tijd binnenlopen om het aquarium te zien ontploffen, waardoor al het water en de bewoners op de grond vliegen. Dit is inderdaad erg indrukwekkend, maar hoe kan een wezen van 7 inch lang precies door aquariumglas breken?
De Dactyl Clubs
De meest voor de hand liggende reden waarom bidsprinkhaangarnalen het vermogen hebben om door aquariumglas heen te slaan, is vanwege hun dactylclubs, die ze gewoonlijk gebruiken om nietsvermoedende beestjes zonder pardon over de kop te slaan. Een belangrijke reden is dat deze clubs met een zeer hoge snelheid bewegen, meer dan 50 mijl per uur, en met een enorme kracht van 160 pond slaan. Dat alleen al klinkt als meer dan genoeg om aquariumglas te breken, maar het echte geheim zit hem in de samenstelling van deze dactylclubs.
De Kevlar-achtige build
Het geheim achter deze ontzagwekkende kracht van de verpletterende capaciteiten van de bidsprinkhaangarnaal ligt niet alleen in de snelheid waarmee hij kan toeslaan, maar ook in de samenstelling van de clubs. Wetenschappers hebben opgemerkt dat zonder de unieke samenstelling van de dactyl-clubs, ze vrijwel zeker zouden breken en breken bij impact.
De buitenste laag van de dactylclub is gemaakt van een materiaal genaamd hydroxyapatiet, een keihard kristallijn calciumfosfaat keramisch materiaal. Wetenschappers hebben veel tests uitgevoerd op dit materiaal en op de clubs zelf, en hebben ontdekt dat het sterker is dan elk synthetisch materiaal dat mensen kunnen maken. Onder deze buitenste laag lagen verschillende lagen polysaccharide chitosan, een zeer elastisch en flexibel materiaal.
Dit helpt de impact op te vangen die anders zou worden opgevangen door de buitenste laag, die hoogstwaarschijnlijk zou breken zonder de elastische binnenkant. Elk van deze binnenste lagen is evenwijdig aan de andere en is gelaagd in een verschoven patroon om in een iets andere hoek te staan dan de voorgaande laag. Dit helpt om het optreden van fracturen van de clubs te verminderen, het vermindert de ernst van fracturen en het helpt ook om impactenergie over te dragen aan het slachtoffer van de slagen in plaats van aan de clubs.
De buitenste laag van de knuppels is ook bedekt met Chitosan-vezels, die helpen om ze nog meer bij elkaar te houden terwijl ze een beestje, je vingers of aquariumglas beuken. De buitenste lagen van de knuppels van de bidsprinkhaangarnaal zijn zo sterk dat wetenschappers onlangs zijn begonnen met het uitvoeren van onderzoeken om te zien hoe dit spul Kevlar zou kunnen vervangen en het nieuwe kogelvrije kogelvrije vest zou kunnen worden.
Waarom breekt mijn bidsprinkhaankreeft mijn aquariumglas?
Ok, dit is een beetje een raadspelletje, zelfs voor de meest ervaren wetenschappers en mariene biologen. Wij als mensen hebben immers niet het vermogen om aan een bidsprinkhaankreeft te vragen waarom hij doet wat hij doet. Ten eerste vallen ze duidelijk menselijke vingers aan omdat ze de vingers zien als een bedreiging voor hen of als een potentiële ma altijd. Hoe dan ook, het doet zo'n pijn. Maar waarom ze door aquariumglas heen slaan, is nog grotendeels een mysterie.
Sommige mensen zeggen dat het komt omdat ze hun weerspiegeling in het glas zien en daardoor territoriaal worden en proberen de "andere" bidsprinkhaankreeft te doden. Ze kunnen ook een soort bedreiging aan de buitenkant van het glas zien, of iets zien dat voor hen op een ma altijd lijkt. Sommige mensen zeggen dat de bidsprinkhaankreeft veel meer ruimte nodig heeft dan de meeste mensen ze geven, en daarom slaan ze door het glas om gewoon uit het aquarium te komen.
Sommige wetenschappers hebben zelfs getheoretiseerd dat bidsprinkhaangarnalen aquariumglas breken omdat ze hun eigen capaciteiten testen en tegelijkertijd hun clubs versterken om harder dan ooit te zijn. Eén ding is zeker, en dat is dat deze wezens extreem agressief kunnen zijn.
Conclusie
Mantis-garnalen zijn absoluut een grote kracht om rekening mee te houden. Ze houden ervan om krabben, kokkels en andere schaaldieren te doden en te eten, en ze zullen zeker niet aarzelen om ook je vingers en aquariumglas aan te vallen. Wees voorzichtig als u van plan bent om een van deze in uw huis te hebben. De meeste mensen zouden een acrylaquarium aanbevelen in plaats van een glazen aquarium, omdat ze de neiging hebben om veel beter op te staan.
