Het belang van water op de planeet v alt niet te ontkennen. Het beslaat immers 71% van het aardoppervlak. De rol van kunststoffen in de gezondheid van deze wateren kwam naar voren met de ontdekking van de zogenaamde Great Pacific Garbage Patch (GPGP) in 1997, bestaande tussen Hawaï en Californië. Wetenschappers schatten de grootte op meer dan 617.763 vierkante mijl.
Ongeveer 46% is afval van visnetten, waarvan 94% bestaat uit microplastics. Deze cijfers roepen de vraag op: hoe lang duurt het voordat plastic uiteenv alt? Het korte antwoord is datonderzoekers het niet zeker weten, maar verschillende factoren spelen een rol, waaronder het soort materiaalHet volstaat te zeggen dat het semi-synthetische en synthetische afval dat in onze oceanen drijft, niet snel zal verdwijnen. Laten we dieper ingaan op de feiten over afval in de oceaan.
Plastic definiëren
Kunststoffen bevatten synthetische en organische chemische verbindingen in lange ketens van moleculen die polymeren worden genoemd. Het eerste synthetische kunststofproduct was bakeliet, in 1907 ontwikkeld door Leo Baekeland voor industrieel gebruik. Deze hars werd later een fashion statement in de jaren 1920 met sieraden. Veel plastic artikelen die we tegenwoordig gebruiken, zijn afkomstig van fossiele brandstoffen. Andere zijn gemaakt van gerecyclede materialen.
Plastic biedt meerdere voordelen. Ten eerste is het een gerecycled product, of het nu afkomstig is van aardoliebijproducten of post-consumer afval. Het is licht van gewicht en kan de uitstoot van broeikasgassen verminderen door voertuigen minder zwaar en betaalbaarder te maken. Het is ook duurzaam, wat ironisch genoeg zowel voordelen toevoegt als afdoet.
Verschillende soorten plastic
Het begrijpen van de soorten plastic is essentieel om de afbraaktijd in perspectief te plaatsen. De verschillende soorten degraderen met verschillende snelheden. Elk product heeft een specifieke harsidentificatiecode (RIC) die het materiaal identificeert. Mogelijk hebt u deze informatie nodig voor het sorteren van uw recyclebare materialen. De codes die u waarschijnlijk tegenkomt, zijn:
- 01 Polyethyleentereftalaat (PET of PETE) in bekers of flessen
- 02 High-density polyethyleen (HDPE of PE-HD) in melkkannen en zwaardere kopjes en flessen
- 03 Polyvinylchloride (PVC of V) in vloeren, gevelbekleding en andere bouwmaterialen
- 04 Polyethyleen met lage dichtheid (LDPE of PE-LD) in sixpack-ringen en plastic zakken
- 05 Polypropyleen (PP) in voedselcontainers, auto-onderdelen en ander industrieel gebruik
- 06 Polystyreen (PS) in piepschuim en plastic bestek
Tijd onder de zee
Natuurlijk beknibbelt deze lijst alleen op het oppervlak van hoe fabrikanten plastic gebruiken. Laten we enkele geschatte ontledingscijfers gebruiken, waarbij we een appelkern als basis gebruiken. Verrassend genoeg duurt het ongeveer 2 maanden voordat het is afgebroken, ook al is het een biologisch product. Een plastic zak gaat met 10-20 jaar veel langer mee. Houd er rekening mee dat er verschillende soorten zijn, of ze nu voor eenmalig gebruik of composteerbaar zijn.
Duurzamere materialen brengen veel grotere risico's met zich mee voor de oceanen en het milieu. Wegwerpmaskers, plastic flessen en wegwerpluiers kunnen bijvoorbeeld naar schatting 450 jaar meegaan. Vislijn is met 600 jaar nog langer.
Het oceaanmilieu en UV-straling spelen een belangrijke rol bij de ontbinding. Uiteindelijk vallen grotere materialen uiteen in microplastics. Ondertussen wordt drijvend puin vaak een habitat voor het leven in zee. Helaas worden deze kolonies het doelwit van roofdieren die het puin inslikken met het risico dat vreemde chemicaliën zich in hun lichaam ophopen.
Waarom het ertoe doet
Het probleem voor oceanen en hun zeeleven zijn de effecten in de loop van de tijd. Zoals we hebben besproken, gaat plastic een tijdje niet weg. Wetenschappers schatten dat er elk jaar tot 8 miljoen ton in de oceanen terechtkomt, wat de problemen verergert. Het is vermeldenswaard dat de meeste van deze materialen niet uit de Verenigde Staten komen.
Uit een onderzoek naar de bronnen van afval bleek dat China, Indonesië, de Filippijnen en Vietnam de ergste overtreders waren. De Verenigde Staten stonden in 2010 op de 20e plaats op de lijst. De onderzoekers voorspelden dat het tegen 2025 niet eens zo ver zal komen. vervuiling.
Veel Amerikaanse steden hebben verboden gericht op tassen en rietjes. Helaas doen ze weinig om het probleem op te lossen, zo geven de regeringsleiders zelf toe. In plaats daarvan leiden ze eerder tot wat wetenschappers slacktivisme hebben genoemd. Mensen maken goedhartige gebaren om te helpen. Helaas zorgt het ervoor dat sommige mensen minder geneigd zijn iets te doen dat een verschil zou maken. Waar blijven we dan?
De toekomst van kunststoffen
Het is essentieel om feiten van fictie te scheiden om weloverwogen keuzes te maken en effectieve wetgeving en oplossingen te ondersteunen. Het lijkt misschien dat de beste manier van handelen is om de oceanen schoon te maken door het plastic eruit te filteren. Helaas is het niet zo eenvoudig. Vergeet niet dat deze drijvende vuilnisbelten een constant veranderende massa hebben, waardoor het moeilijk is om het afval zomaar uit het water te scheppen.
De National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) heeft dit erkend. Je moet ook bedenken hoe ontwrichtend het zou zijn voor het leven in zee. Vergeet niet dat deze organismen in een relatief stabiele omgeving leven. Het filteren van het puin zou stress veroorzaken bij dieren die niet over het evolutionaire vermogen beschikken om met dergelijke veranderingen om te gaan. We hebben het ook over een uitdagende internationale inspanning.
NOAA beveelt twee benaderingen aan. Concentreer je eerst op de kusten om te voorkomen dat plastic de zee op gaat. Opruimingsprojecten kunnen een aanzienlijke deuk veroorzaken in wat in de oceanen terechtkomt. Ten tweede is preventie cruciaal om het probleem onder controle te krijgen. Door onze kinderen onderwijs te geven en hulp te bieden aan andere landen, kan iedereen beter omgaan met afval. De wetenschap heeft ook een paar trucjes in petto.
Bacteria to the Rescue
Het identificeren van een manier om de ontbinding te versnellen hangt af van het vinden van iets dat de taak aankan. Er kan een oplossing komen door de toevallige ontdekking en daaropvolgende mutatie van een plasticetend enzym. Het resultaat is een chemische stof die PET- en polyethyleenfuraandicarboxylaat (PEF)-materialen kan afbreken. Wetenschappers hebben sindsdien genetische manipulatie gebruikt om een superenzym te maken dat sneller werkt.
Het voordeel van dit soort aanpak is dat het minder ingrijpend is dan het handmatig schoonmaken van de oceanen. Dat maakt het milieuvriendelijker met minder risico op bijkomende schade. Natuurlijk is verder onderzoek nodig om te begrijpen hoe het op grote schaal zou werken. Het feit dat er zelfs maar een plastic-etend enzym bestaat, is een monumentale stap voorwaarts in de richting van het beheersen van ons wereldwijde plasticprobleem.
Laatste gedachten
De enorme omvang van het plasticprobleem in de oceaan betekent een even belangrijke oplossing. Misschien verwoordde Carl Sagan het het beste toen hij opmerkte: "Buitengewone beweringen vereisen buitengewoon bewijs." Dat vat het probleem met kunststoffen samen. De beste actie is voorkomen dat afval een grotere uitdaging wordt. Als je wilt stoppen met het gebruik van plastic rietjes of zakjes, is dat prima.
Een wereldwijde inspanning is echter van cruciaal belang als we onze oceanen willen redden van de groeiende dreiging van plasticvervuiling. Doe in de tussentijd mee aan het opruimen van de kustlijn in uw omgeving. Er is tenslotte maar één planeet aarde.
