Wetenschappers werden zich eind jaren zestig voor het eerst bewust van het probleem van plasticvervuiling in de oceanen, en in 1965 werd de eerste plastic zak teruggevonden voor de kust van Ierland. De tas was echter een toevallige ontdekking; het zat verstrikt rond een continue planktonrecorder (CPR). CPR's worden achter schepen gesleept om plankton te verzamelen en te bepalen of de onderzochte gebieden gezonde ecosystemen hebben. Wanneer de recorders een aanzienlijke hoeveelheid plankton verzamelen, kunnen de onderzoekers ervan uitgaan dat de zeedieren die ervan afhankelijk zijn, gezond en talrijk zijn.
Hoewel CPR's sinds 1931 achter grote schepen worden gesleept om plankton te verzamelen, zorgen de apparaten ook voor een record van plasticvervuiling. Wanneer de reanimatie een plastic zak of net raakt, moet de recorder uit het water worden gehaald en afgesteld. Elke keer dat het plastic wordt verwijderd, registreert een technicus de tijd en datum. Door het logboek van de CPR in 1965 te onderzoeken, hebben de onderzoekers van vandaag vastgesteld dat de plasticvervuiling van de zeeën veel eerder plaatsvond dan eerder werd gedacht.
Wat hebben reanimaties nog meer onthuld over de geschiedenis van plasticvervuiling?
CPR's zijn grote metalen dozen met een klein gaatje op de boeg (voorkant van het apparaat) die kleine hoeveelheden water in een reservoir opvangen. Sinds onderzoeksbureaus in de jaren vijftig begonnen met het bijhouden van logboeken van CPR-collecties, kunnen onderzoekers onderzoeken hoe snel de plasticvervuiling is toegenomen sinds de vroege ontdekkingen. Hoewel de in 1965 gevonden zak het begin markeert van de strijd van de oceaan met plastic producten, bracht een eerdere ontdekking een andere vorm van plasticvervuiling aan het licht die een zorgwekkend probleem is geworden voor het zeeleven.
In 1957 zamelde een CPR een gebruikte plastic vislijn in. Afgedankte vislijnen en plastic netten kunnen vissen en andere mariene organismen vangen en doden, maar tot de jaren zestig was de omvang van het probleem niet duidelijk. Elk jaar wordt tot 1 miljoen ton plastic vistuig in de oceaan gedumpt, en CPR-gegevens geven aan dat de besmetting met "spookvistuig" sinds 1990 in een alarmerend tempo is toegenomen.
Hoewel plastic producten voor eenmalig gebruik, zoals kopjes, rietjes en flessen, de belangrijkste veroorzakers zijn van de vervuiling van de oceaan, daalde het aantal teruggevonden plastic tassen in de vroege jaren 2000. Het is onduidelijk waarom er minder plastic tassen worden ingezameld, maar sommigen suggereren dat strengere regelgeving en de groeiende bezorgdheid van het publiek over wegwerpplastic ertoe hebben geleid dat fabrikanten minder tassen produceren. Onderzoekers gebruiken meerdere hightech apparaten om de oceaan en de status van zeedieren te bewaken, maar de 90 jaar oude CPR is nog steeds een effectief hulpmiddel om een tijdlijn voor vervuiling vast te stellen.
Hoe schadelijk plastic is voor de oceaan?
Foto's en films van vogels, schildpadden en zeehonden die vastzitten in oude visnetten hebben het publiek sinds de jaren tachtig woedend gemaakt, maar het probleem is alleen maar erger geworden. Ongeveer 10% van de totale hoeveelheid plastic in de oceaan is afkomstig van afgedankt vistuig, en bijna de helft van de Great Pacific Garbage Patch (tussen Californië en Japan) bestaat uit spooknetten en lijnen.
Het Wereld Natuur Fonds (WWF) heeft spookuitrusting geïdentificeerd als de dodelijkste vorm van plasticvervuiling voor het zeeleven. Net als de meeste plastic producten zijn plastic visnetten niet biologisch afbreekbaar. Ze kunnen eeuwen in het water blijven als ze niet worden verwijderd. Als een net eenmaal in zee is gedumpt, kan het gedurende meerdere jaren continu zeedieren doden. Hier zijn een paar van de mariene organismen die door oude visnetten zijn gedood:
- Zegels
- Zeevogels
- Haaien
- Walvissen
- Dolfijnen
- Schildpadden
- Krab
- Vis
Sinds 1997 is het aantal zeedieren dat verstrikt is geraakt in plastic of het heeft opgegeten, verdubbeld. Het WWF schat dat 557 soorten worden aangetast door gebruikt vistuig, en de spookuitrusting heeft ook een negatieve invloed op de visserijbedrijven die het gebruiken. Hoewel een deel ervan opzettelijk wordt weggegooid, gaan er elk jaar verschillende vallen en netten verloren als gevolg van slechte weersomstandigheden. Bij een Canadese krabvisserij besteedden de eigenaren $ 490.000 per jaar aan het vervangen van verloren netten.
In plaats van na verloop van tijd in het water op te lossen, v alt plastic uiteen in kleine stukjes. De minuscule deeltjes worden ingenomen door waterdieren en sommige worden vervolgens door mensen geconsumeerd. In 2018 hadden onderzoekers microplastic geïdentificeerd in de lichamen van 114 mariene soorten, en een onderzoek uit 2020 schatte dat er meer dan 14 miljoen ton microplastic op de oceaanbodem zit.
Plastics zijn petrochemicaliën, maar elk type heeft een unieke chemische samenstelling. Ze bevatten ftalaten, zoals polybroomdifenylether en bisfenol A. De chemische additieven zijn verantwoordelijk voor het verstoren van de hormonen van organismen in terrestrische en mariene omgevingen, en wanneer plastic in de oceaan bezinkt, neemt de ftalaatconcentratie in dat gebied met wel een miljoen toe. keer. Ftalaten kunnen ook de schildklierhormonen bij mensen beïnvloeden wanneer ze besmette zeedieren consumeren; kinderen en zwangere vrouwen lopen een groter risico op complicaties door de additieven.
Mogelijke oplossingen voor oceaanvervuiling
Hoewel vistuig in gewicht meer aanwezig is in de oceaan dan ander plastic, zijn er microplasticdeeltjes aanwezig in elke oceaan en zelfs in zee-ijs. Vanwege de buitengewone hoeveelheid microplastics beweren milieuactivisten dat het onpraktisch is om het afval te verwijderen. De productie van plastic zou in 10 jaar kunnen verdubbelen, en aangezien slechts een klein percentage wordt gerecycled, zal de rest ongetwijfeld in de oceanen terechtkomen.
Als wereldwijd probleem kunnen plasticvervuiling en -dumping niet worden opgelost door een paar rijke landen. Er is een gezamenlijke inspanning van elk land nodig om de plasticproductie te verminderen, boetes en strafrechtelijke vervolging in te stellen tegen vervuilers, illegale vissers te vervolgen, veiliger visuitrusting te ontwikkelen en de recyclingtechnologie voor plastic te verbeteren.
Er is echter vooruitgang geboekt bij het verwijderen van enkele plastic netten en microplastics uit de Great Pacific Garbage Patch. Een non-profitorganisatie gevestigd in Nederland, de Ocean Cleanup, heeft een enorm U-vormig reinigingssysteem ontwikkeld om de enorme hoop uit te roeien, en het bedrijf beweert dat ze de grootte van de "Patch" elke 5 jaar met de helft zullen verminderen.
Op kleinere schaal is een drijvende skimmer genaamd de Seabin ingezet in de buurt van jachthavens en havens om plastic en olie van het wateroppervlak te verwijderen. Tot nu toe hebben 860 Seabins over de hele wereld meer dan 3.191.221 kilo plastic afval ingezameld.
Laatste gedachten
Hoewel de zeeën vervuild zijn met plastic en andere verontreinigingen, wordt verwacht dat de plasticproductie de komende tien jaar alleen maar zal toenemen. Waterdieren kunnen omkomen in achtergelaten vistuig, en een groot percentage van de oceaanbewoners consumeert microplastics als onderdeel van hun dagelijkse ma altijden. Het verwijderen van de verontreinigingen komt het zeeleven ten goede, maar om de oceanen te redden, moet het dumpen van plastic worden gereguleerd, moet de productie worden verminderd en moeten overtreders in elk land worden vervolgd.
